Mam znajomego, który jest graczem. Dawno temu rozmyślałam o tym, co mogłoby oznaczać dla jego CV wpisanie jako hobby gry na PC. On sam wspominał o tym, że wielu pracodawców pytało go nawet o to, jakie gry lubi, ale generalnie nadal pokutuje stereotyp gracza jako kogoś, kto tylko siedzi całe dnie przed komputerem, dlatego mój znajomy nadal nie znalazł pracy.
Kiedyś czytałam artykuł, który przytaczał wyniki badań nad grami i wpływem jakie mają one na ludzką psychikę. Wynikało z nich, że o ile dana gra nie polega na walce wszystkich ze wszystkimi albo zabijaniu bezbronnych NPCów, może ona rozwinąć u nas zdolność współczucie i kooperacji.
Nie zapomnijmy też, że niektóre gry rozwijają szybkość reakcji na pojawiające się przeciwności.
Są też gry – symulatory i może nawet przedstawiają rzeczywistość w uproszczony sposób, ale uczą pewnych podstaw w zarządzaniu zasobami oraz radzenia sobie z trudnościami. Weźmy na przykład budowanie domu w The Sims 2 – nie tylko ta funkcja zwiększa kreatywność gracza, ale też uczy go pewnych podstaw architektury (jak na przykład tego, że za dach wymaga ścian, które mogłyby go podeprzeć). Może niekoniecznie człowiek może od razu po rozgrywce zostać architektem, ale na pewno nie wychodzi z niej całkiem z niczym.
Oczywiście, trudno wymagać od pracodawców, aby myśleli w taki sposób o grach komputerowych. Tak naprawdę wszystko sprowadza się przecież do tego w jakim stopniu udaje się komuś przenieść kreatywność, refleks, umiejętności społeczne czy zarządzanie do prawdziwego życiu i środowiska pracy.
